حرف دلم...

سلام به همه ی اونایی که من واسه اولین بار حرف دلمو بهشون میگم.. 

این اصلان تعجب نداره چون من یه اخلاق کوفتی دارم که به نزدیک ترین کسمم 

حرف دلمو نمیگمو 

فکر کنم مشکلمم همینه.... 

ولی الان دیگه دارم داغون میشم و از درون پوکیدم چون دیگه هیچی واسم نمونده 

واسه از دست دادن... 

هرچند چیزی نداشتم ولی اون چیزی که داشتم واسم از هر چیزی با ارزش تر بود 

اون عشقم بود   

شاید بگی برو بابا عشق کدومه.... 

اخه این حرف همیشگیه خودم بود تا وقتی که خودم عاشق شدمو این عشقو مقدس 

میدونم چون واقعا میخواستمشو با تمام وجودم حسش میکردم  ... 

اول این رابطه همه چیزو شوخی گرفته بودمو دست از کارایی که تفریح اکثر دختراس بر نداشته بودم منظورم همون شیطنتای بیخودی مثل دست انداختن بقیه پسراو مرسی زدن  

ولی تا داشتم سر این کاران تمام هستیمو کسی که تمام نفسام واسشه رو از دست میدادو 

خدا وکیلی دست از تمام کارام کشیدم.. 

ولی با اینکه وانمود میکرد فراموش کرده...و بهم اعتماد داره هیچوقت نداشت و حتی به اب خوردنمم شک داشت ...من سر در گم بودم از طرفی انقدر میخواستمش که بدون اون نمیتونستم نفس بکشم از طرف دیگه مامیم میگفت عشق بدون اعتماد فایده نداره و شما به جایی نمیرسین 

من اینو که بهش میگفتم همیشه میگفت مامانت چرا این حرفو میزنه ما مال همیم  

و من بهت اعتماد دارمو چرا همه حرفامو به اعتماد ختم میکنی منم میگفتم باش... 

حالا کجاس  که بهم بگه این بازم به اعتماد مربوط نبود.؟؟؟همش واسه اینکه بیرون بودمو چند بار صدا زنگ گوشی نشنیدم بهم میگه با پسر بودم یا مرسی زدمو دیگه نمیخوادم  ... 

این انصافه؟؟؟ من وقتی تمام قلبم مال اونه دیگه مرسی زدنم یا دنبال پسرای دیگه رفتنم مال چیشه... 

خدا خودش میدونه که کاری نکردم ... 

اره اینجوریه میگفت خیلی دوستم داره و فقط من ولی حالا میگه از چشمم افتادی وو دیگه نمیخومتو خستم کردی... 

خدایا...حالا من با این دل و این عشق چیکار کنم؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟